The Lady of Canterbury

© Patrick A.B. Mahieu

Een helse zon hamert neer op de overvolle zeedijk van Oostende en zigzaggend baan ik me een weg naar het stukje strand tussen de zeedijk en de pier. Daar ligt een golfbreker en dààr heb ik sinds een paar dagen mijn vierkante meter ideale rots; lezend in een boek, dan weer kijkend naar de drukte op het hete strand.
De ferry, duidelijk overvol, vaart af naar Engeland terwijl een vliegtuigje overvliegt met een spandoek waarvan het opschrift me wil aanmoedigen om onmiddellijk naar de dichtste krantenkiosk te hollen en me het aangeprezen weekblad aan te schaffen. 'Vergeet het maar', denk ik bij mezelf en verdiep me weer in mijn boek van Tom Neale; "Een eiland voor jezelf".
Enkele bladzijden verder kijk ik weer op en laat m'n ogen over het door de hitte trillende strand glijden. Enkele zeemeeuwen laten zich dragen op een bijna onvoelbare warme zeebries.
Tussen de op en af lopende kinderen komt een jonge dame uit het water. Ze valt me op want ze heeft een lange zwarte paardestaart over haar schouder en een glimmend zwart badpak omsluit haar gebruinde slanke lichaam.
Een associatie met een zeemeermin dringt zich bijna op, maar ze tuurt rond, met een vlakke hand boven de ogen, zoals een indiaan. Hoe zou ze heten? Wat zoekt ze? Is ze hier alleen?   En haar stem? ...
Ik probeer verder te lezen in mijn boek maar mijn gedachten spelen met de badpakjuffer.
Een stem haalt me uit mijn gemijmer.
"Sorry, do you have a cigarette please?".
Ik kijk op en zie de ogen van de badpakjuffer. Ogen zo diep als de Carraïbische Zee... Ik even de kluts kwijt. Stelt u zich even in mijn plaats...
"Eh, yes, eh no...". Ik leg haar uit dat ik zelden rook maar soms, voor de gezelligheid, er eentje zelf rol. Terwijl ze zegt dat ze van Canterbury is en terwijl ik beklemtoon dat ik hier elke dag op deze plaats zit, rol ik voor haar een sigaret; gewone tabak voor A Lady of Canterbury.
Ik kon haar naam hebben gevraagd. Of we samen een cola konden gaan drinken op een terrasje? Misschien   vraag ik het haar morgen wel. Ik kreeg van haar een glimlach die ik nooit meer vergeten zal en toen verdween ze in de verte, onder de tropische Oostendse zon, een gerolde sigaret rokend.De volgende dag ben ik er terug, en ook de volgende dag, en de volgende... Ik zag haar nooit meer terug.
Als je ooit in Oostende bent en wandelt op de golfbreker naast de pier, kijk dan goed naar elke steen. Want in één steen heb ik gekrast ; The Lady of Canterbury was here.".

© Patrick a.b. Mahieu